بررسی تأثیر تثبیت‌کننده‌های شیمیایی نوین در فرسایش داخلی در سدهای خاکی

فرسایش داخلی دومین عامل اصلی تخریب سدهای خاکی پس از سرریزشدن آب از تاج سد است. از این رو مهم است که مقاومت فرسایشی خاک‌ها با استفاده از روش‌های مؤثر و با هزینه‌های مناسب بهبود داده شود. یکی از کارهای مؤثر جهت جلوگیری از فرسایش داخلی در سدهای خاکی، استفاده از تثبیت‌کننده‌ها برای اصلاح پتانسیل فرسایش خاک‌هاست. در این پژوهش، از ماده‌ی شیمیایی بر پایه‌ی لیگنین، لیگنوسولفونات جهت اصلاح فرسایش‌پذیری ماسه‌ی رس‌دار کائولینیتی استفاده شده است. بدین منظور ماسه‌ی رس‌دار کائولینیتی به‌صورت مجزا و سپس اختلاط با درصدهای مختلف لیگنوسولفونات مورد آزمایش فرسایش در هدهای مختلف قرار گرفته است. نتایج نشان می‌دهد که فرسایش‌پذیری ماسه‌ی رس‌دار کائولینیتی بسیار سریع است، که با افزایش مقدار ناچیز لیگنوسولفونات به آن، فرسایش‌پذیری مصالح به طور چشمگیری کاهش می‌یابد؛ به‌طوری که با اضافه‌کردن ۳٪ لیگنوسولفونات به ماسه‌ی رس‌دار کائولینیتی، ضریب فرسایش خاک از ۰٫۰۱۰۲۰ به ۰٫۰۰۰۰۱۷ و فرسایش‌پذیری کیفی از گروه به‌شدت سریع به گروه نسبتاً آهسته کاهش می‌یابد.